Beata Pflanz. BIG RED
otwarcie wystawy: 12 listopada 2008, godz. 18.00

BIG RED — Dyptyk (220 x 340 cm), towarzyszy mu 46 małych form (15 x 15
cm) — to liczba ludzkich chromosomów. Podobrazie tworzą naciągnięte na
krosna ubiory artystki,
klejone, malowane odcieniami czerwieni lub czarne, jak kolor jej strojów.

Beata Pflanz – ur. 6 stycznia 1961 w Poznaniu; 2002-2007 studia w ASP w
Poznaniu; dyplom w pracowni malarstwa prof. Tomasza Psuji; praca
teoretyczna pod kier prof. Jolanty Dąbkowskiej-Zydroń.
Zajmuje się malarstwem, rysunkiem, instalacją, happeningiem, działaniami
w przestrzeni. Od kilku lat pisze swój „Pamiętnik artysty”.

Fragment tekstu Beaty Pflanz:

Płótno.
Codziennością szare. Szorstkie zwykłą kolei rzeczy.
Takie trochę na północ, a trochę na południe. Cierpliwie oczekujące.
Przyjmie wszystko. Zniesie każdą katorgę. Podda się biernie zaborczemu
działaniu farby. ¦wiadome własnej bezsilności. Obserwuje tylko, napięte
i gotowe. Taki niemy świadek, bez prawa głosu.
Płótno.
Szare.
Wierne niczym pies: nawet jeśli niechcąco zrobię mu krzywdę, nie
warknie. Zniesie to, ze zrozumieniem. Ucieszy, gdy przytulę policzek.
Cierpliwe. Złaknione czułości, chłonne, łapczywe i nieme.
Cichy obserwator koloru szarego. Zarazem adorator, wielbiciel tego
wszystkiego co z nim zrobimy, co mu przybędzie.
Płótno.
Ono kocha te zmiany. Uwielbia zapach farby, jak ja.
Skąd to wiem?
Wczoraj, gdy przyłożyłam doń policzek, przytuliło się do mnie żarliwie.
Płótno – szorstkość balsamiczna dla palców.
Nie może wypowiadać słów, nie artykułuje zdań. Nie umie.
Jednak potrafi przekazać to, co czuje. Śpiewa na swoją nutę,
rozciągnięte jak bęben.
Płótno.
Więc wchodzę do pracowni, gdy dzień się kończy i lepki półmrok sączy się
przez okno.
I czekam tak, policzkiem przy jego szorstkości (płótna) i czekam.
Zapadam w jego szarość. Nie szkoda mi czasu. Nadejdzie moment, gdy
zadrży, otrze się o mnie.
Czekam.
Płótno.
Szare i nieciekawe, na pozór.
05 / kwiecień, 2008 / BEA

Wystawa: 2008.11.12 – 2008.11.29