Janusz Maciej Kochanowski – artysta malarz wypracował, stworzył własny język plastyczny, własny styl, bardzo charakterystyczną formę obrazowania. Tworzy misterne w każdym szczególe prace, dla których inspiracją, przede wszystkim, jest przyroda i twory przez nią ukształtowane. Kompozycje mają zawsze układ horyzontalny, a wertykalna oś symetrii jest ich wykładnikiem. Scentralizowane układy i symetria stanowią o charakterze prac, tworząc atmosferę spokoju i trwania bez odniesienia czasowego. Artysta nadaje swoim pracom nowy wymiar, zatracając dotychczasowy sens poszczególnych elementów kompozycji. sytuując swoje przedstawienia na granicy rzeczywistości obiektywnej i absurdalnej, wpisuje się w nurt surrealizmu.
Najbardziej klasyczne w odniesieniu do surrealistycznego obrazowania są pejzaże Janusza M. Kochanowskiego – poetyckie z dozą humoru, sarkazmu czy groteski. To krajobrazy z obniżoną, daleką linią horyzontu i przestrzenią nieba
z zawieszonymi skłębionymi chmurami. W takich obszarach rozgrywają się „rozmowy” form żywych i martwych, form ze świata przyrody i świata stworzonego przez człowieka. Źdźbło trawy, kwiat, ryba, muszla, motyl, zegar, kieliszek, klatka tworzą swoiste martwe natury, zawsze usytuowane pierwszoplanowo w tej charakterystycznej przestrzeni Kochanowskiego. Cykl poetyckich pejzaży autor rozpoczął około 1975 roku. Z tą teatralnie ukształtowaną scenerią przyrody artysta długo nie mógł się rozstać. Nie do ogarnięcia przestrzeń nieba fascynuje go po dzień dzisiejszy. W kolejnych pracach, już tylko w niektórych, musi pojawić się jego schemat pejzażu.
Na przełomie wieków artysta skupia uwagę na kwiatach i rozpoczyna cykl kwiatów wpisanych w pejzaż. Przedstawione w nienaturalnym rozmiarze stają się dominantą w kompozycji krajobrazowej. Z zasady przynależne do naturalnego środowiska stają się w obrazach Janusz M. Kochanowskiego formą wyabstrahowaną.
Po 2005 roku artysta zaczyna stosować abstrakcyjne, barwne tła i rozpoczyna cykl swoistych „portretów” kwiatów. Ukazane w dużym zbliżeniu wypełniają pole obrazu, a kompozycją w pełni rządzi symetria i niezwykła precyzja w oddaniu kształtu i najdrobniejszego detalu. Obraz działa jak fotografia. A jego twórca przekazuje – ten kwiat jest piękną, skończoną, doskonałą formą, którą przyjmujemy z zachwytem, której nic nie można dodać albo ująć, ten kształt musi fascynować.
Janusz M. Kochanowski jakby wyciągał ze swoich pejzaży poszczególne elementy i na nich w kolejności skupiał uwagę. Pokazał doskonałą formę kwiatu. Teraz liść stał się jego inspiracją. Wybiera liście jesienne z całym bogactwem ich kolorytu, struktury znaczone upływem czasu – jesienną dekadencją. Maluje stertę liści, nad którą pochyla się naga już gałąź, liść pojedynczy pozujący do portretu, duet rozmieszczony symetrycznie, powtarzając stosowany często przez siebie układ kompozycyjny. Z liści tworzy formy przestrzenne – małe, kruche instalacje, które odwzorowuje potem na płótnie, jak zawsze cyzelując każdy najmniejszy szczegół. Tak jak Giuseppe Arcimboldo tworzył kompozycje z owoców , tak Kochanowski z liści tworzy wizerunki swojego psa i zawsze mu bliskich form przyrody – ptaków, ryb, innych organizmów, a także swoje autoportrety. Powstają prace bardzo dekoracyjne, bogate kolorystycznie, hiperrealistyczne w szczegółach, w kompozycji scentralizowane i symetryczne. Swoje liściaste twory umieszcza w zasugerowanej barwą przestrzeni, stosując już bardzo rzadko swój schemat pejzażu. Zachowując realizm detalu stwarza nierzeczywiste formy jak z bajki, zabawne i pełne humoru.
Dlaczego teraz liście i dlaczego jesienne? Zapewne kształt, struktura, koloryt zafascynowały artystę. Obrazy złożył w cykl zatytułowany „Przemiany jesienne”. Obok dowcipnych kompozycji z ptakami czy rybami pojawiły się autoportrety artysty i wizerunki jego ukochanego psa. Timek ma piętnaście lat, a jego Pan obchodzi w tym roku pięćdziesięciolecie swej pracy artystycznej.
5 lipca 2013 Elżbieta Kantorek

wystawa czynna do 31 sierpnia 2013

Janusz Maciej Kochanowski ur. 7 sierpnia 1937 r. pracuje twórczo od 1961 r.
Dyplom architekta wnętrz otrzymał w 1963 r. w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Gdańsku.
Zajmuje się malarstwem sztalugowym i monumentalnym, projektowaniem architektury wnętrz, grafiką reklamową, rysunkiem satyrycznym, projektowaniem form przemysłowych, wystawiennictwem.
Jest autorem 12 wystaw indywidualnych, m.in. Dortmund – 1982; Dűsseldorf – 1983; Kassel – 1993; Bydgoszcz – 1994 (BWA), 2005 (Galeria NON FERE), 2006 (Galeria Sztuki Port Lotniczy), 2008 (Galeria „Nad Brdą” WSG).
Uczestniczył w ok. 140 wystawach zbiorowych – ogólnopolskich, okręgowych i zagranicznych (Dania, Rumunia, Finlandia, Francja, Węgry, Litwa, Niemcy). Jego obrazy znajdują się w zbiorach muzealnych w kraju oraz w kolekcjach prywatnych w kraju i zagranicą – Niemcy, Francja, Szwajcaria, Kanada, Finlandia. Jest autorem wielu projektów wnętrz hoteli, sanatoriów, biurowców, restauracji, kin oraz autorem i wykonawcą kilkunastu monumentalnych kompozycji mozaikowych. Laureat wielu nagród i wyróżnień z zakresu malarstwa, architektury wnętrz i projektowania form przestrzennych. Od 1968 pełnił różne funkcje w Zarządzie Głównym i Zarządzie Okręgu Związku Polskich Artystów Plastyków. W latach 1991-1994 pełnił funkcję prezesa Zarządu Głównego ZPAP – Polska Sztuka Użytkowa, a od 1995 do chwili obecnej funkcję wiceprezesa. Od 1985 jest prezesem ZPAP – Polska Sztuka Użytkowa w Bydgoszczy.
Za działalność twórczą i społeczną odznaczony:
Złotym Krzyżem Zasługi
Odznaką Zasłużony Działacz Kultury
Nagrodą Wojewody Bydgoskiego
Medalem Prezydenta Bydgoszczy