Wystawa „Spotykam innego w jego twarzy” pokazuje prace dwóch ubiegłorocznych absolwentek Wydziału Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu – Katarzyny Dumki (rysunek) i Marty Szczepańskiej (malarstwo). Tytuł wystawy nawiązuje do myśli wypracowanej przez filozofię dialogu, skupiającej się na relacjach międzyludzkich: Ja-Ty. Spotykając się z drugim człowiekiem, rozmawiając z nim, stajemy naprzeciwko siebie, aby widzieć swoje twarze. Twarz jest punktem wyjścia do nawiązania kontaktu z innym. Katarzyna Dumka i Marta Szczepańska – pomimo dzielących obydwie artystki różnic formalnych i zastosowania odmiennych środków ekspresji – koncentrują swoje zainteresowania wokół wizerunku twarzy. Przyciągające wzrok, kolorowe przedstawienia młodych kobiet, portretowanych przez Martę Szczepańską zdają się sytuować na przeciwległym biegunie w stosunku do budzących niepokój, monochromatycznych wizerunków osób bezdomnych. Kiedy jednak barwny świat eleganckich bohaterek z obrazów Marty Szczepańskiej zostaje przez nią „połamany”, a tym samym ich twarze – pozbawione masek, w jakiś sposób korespondują one z umieszczonymi na czarnych tłach, portretami bezdomnych Katarzyny Dumki – z pozoru odpychających, ale nie spowitych żadną zasłoną. Jedne i drugie stają się otwartą księgą, w której wyczytać można zarówno ślady krzywd i zagubienia, jak też piękno i prawdę o człowieku. Wystawa ma skłonić do refleksji nad naturą spotkania twarzą w twarz z innym człowiekiem.
Danuta Pałys

Poprzez cykl prac „Inny” nawiązuję do tego, w jaki sposób bezdomni są traktowani przez większość społeczeństwa. Budzą wielokrotnie współczucie, obrzydzenie, żal a nawet złość, wstyd i często obojętność a przez to specyficzne podejście stają się inni, często gorsi. Bezdomni są ludźmi, o czym zapominamy mijając ich w szarej codzienności. Poprzez wierne odtworzenie rysów twarzy, werystyczne podejście, chciałam ukazać ich zwyczajność i człowieczeństwo. Tak jak każdy z nas, bezdomni są narażeni na czynniki zewnętrzne, na choroby, na skutki upływającego czasu. Tak jak i my, przyjmują różne sposoby zachowań, postaw i wypowiedzi, zakładając maskę odgradzającą od reszty społeczeństwa. Patrząc z dystansu nie jesteśmy w stanie poznać ludzi, a dopiero przy bliższym poznaniu zauważamy jak bardzo skomplikowana jest ludzka natura. Podobnie jest z moimi pięcioma portretami. Z dystansu określają i stanowią spójną całość, opisują zjawisko bezdomności, a z bliższej odległości definiują poszczególnego Innego. Dopiero wtedy dostrzegamy szczegóły – to z jak wielu rys składa się każdy człowiek.
Katarzyna Dumka

Sportretowałam osiem nieprzypadkowych osób, w nieprzypadkowych sytuacjach. Są to kobiety, które pojawiły się na mojej drodze, wielokrotnie zmieniając jej kierunek. Są to kobiety, z którymi łączy mnie dużo połamanych i pogniecionych momentów, zapewne nie znamy jeszcze wszystkich swoich oblicz, ale wzajemnie sprawiamy, że nasze życia nabierają różnych kolorów. Wybrane kadry pochodzą więc z różnych momentów mojego życia. Połamanie, Pogniecenie człowieka przeważnie kojarzy się z destrukcją, tragedią, ma negatywny wydźwięk. Połam-Pognieć są pewnego rodzaju zniszczeniami, ale żaden z tych obrazów nie posiada negatywnego charakteru. Chciałam powiedzieć o tym, że nieważne jak bardzo złamani będziemy, taka sytuacja zawsze może być początkiem czegoś nowego. Może dać nam nowy obraz rzeczywistości, który nie zawsze chcemy widzieć.
Marta Szczepańska

otwarcie wystawy 02.08.2016, godz. 18.00
wystawa czynna do 31.08.2016
kurator wystawy: Danuta Pałys