W Galerii Miejskiej bwa w Bydgoszczy od 1 marca do 8 kwietnia 2009
W Galerii Stowarzyszenia Artystów w Mannheim 15 marca 2009 roku na godzinę 11 00 – prezentacja twórczości artystów z regionu bydgoskiego.
/wystawa czynna od 15.03 do 19.04.2009/
Patronat Honorowy nad wystawą
w Mannheim – Pan dr. Peter Kurz, Burmistrz Mannheim
w Bydgoszczy – Pan Konstanty Dombrowicz, Prezydent Bydgoszczy
Mannheimer Kunstverein
Augustaanlage 58
68165 Mannheim
Galeria Miejska bwa
ul. Gdańska 20
85-006 Bydgoszcz
Mannheim leży na równinie. Od strony zachodniej Palatynat i bliskość Francji, od wschodniej Heidelberg i pasmo górskie Odenwald, z północnej jest 80 km do Frankfurtu, z południowej 60 km do Karlsruhe.
Najpóźniej od czasu upadku twierdz stawianych według pomysłu projektanta Seigneur de Vauban miasto Mannheim charakteryzuje otwartość, nie tylko w geograficznym tego słowa znaczeniu, ale także analizując ducha społeczności zamieszkującej to miasto. ¯ycie kulturalne miasta również tętni życiem: muzea, stowarzyszenie sztuki (Kunstverein), liczne galerie i mnóstwo artystek i artystów wszelkich dziedzin różnego wieku zarówno z miasta jak i regionu.
Silnie związana z tradycją jest także wolna scena: twórcy grupy artystycznej ZEITRAUM-EXIT na swoim rokrocznie organizowanym festiwalu multimedialnym „Cuda prerii” prezentują przestrzeń miejską, a od niedawna także organizują spektakle teatralne, taneczne, performance, akcje artystyczne, odczyty poetyckie i wystawy. Ponadto dwie komercyjne galerie producenckie PENG! i roZku (Rote Zelle Kunst), obie z miasta leżącego nad rzeką Neckar, kontynuują tradycje legendarnej w latach 90 Hart-Gallery. W każdym zakątku miasta Mannheim można zetknąć się ze sztuką, miasto rozrasta się i wiele zyskuje dzięki swoim kulturalnym atrakcjom, zlokalizowanym w jego centrum.
Stałe miejsce w tym mieście znalazła również fotografia. Co dwa lata odbywa się tutaj festiwal fotograficzny, mieszkają tutaj słynni fotograficy jak Robert Häusser, zaś muzea o nazwie Reiss-Engelhorn dysponują obok nadzwyczajnej galerii fotograficznej ZEPHYR własnym centrum fotografii oraz forum „internationale Photographie”. Podobnie jest z wieloma innymi fotografami z Mannheim, jak Horst Hamann, Peter Schlör i Claus Stolz, znanymi poza granicami miasta. Trzej wyżej wspomniani zaprezentują swoje prace na wystawie organizowanej w ramach kooperacji. Hamann stał się z dnia na dzień sławny dzięki swojej książce „New York vertical”, opublikowanej w latach dziewięćdziesiątych. Publikacja ta niespodziewanie po raz pierwszy dorównała osiągnięciom drapaczy chmur. Artysta przez lata portretował swoje rodzinne miasto z prawdziwym wyczuciem, miłością i ogromna wiedzą. Przykład stanowi praca: „ Mannheim vertical”.
Czarno-białe prace Petera Schlör należą do najlepszych jakie dzisiejsza fotografia czarno-biała ma obecnie do zaprezentowania. Jego prace, zaliczające się do koncepcjonalnych fotografii krajobrazowych, charakteryzują intensywne jasno-ciemne kontrasty. Prace te opanowane zostały przez silną tektonikę, umożliwiającą przejrzystą strukturę przestrzeni obrazu. Zdjęcia artysty ułożone często w seryjnej postaci przedstawiają świat ubogi i nieprzychylny.
Claus Stolz, przeciwnie, fotografuje to co jest niemalże niemożliwe; jego prace poświęcone tematowi słońca, opisują w szczególności siłę światła słonecznego w przestrzeni niebieskiej. Stolz skierowuje obiektyw bezpośrednio na słońce, zaś uszkodzenia negatywu poprzez wypalenie motywu pośredniczą w prezentacji plastycznego i metaforycznego obrazu ciał niebieskich.
W samym Mannheim jak i okolicy zaobserwować można ogromną ilość działalności i technik artystycznych: malarstwo, rysunek, rzeźba, plastyka, video, performance, instalacje, interwencje etc.
Prace Barbary Hindahl i Wernera Degreif charakteryzuje działalność w przestrzeni miasta. Plastyczne i nakreślające graficznie przestrzeń miejską prace pani Hindahl wnikają, opisują i zmieniają perspektywę odbiorcy dzieła. Poruszanie się odbiorcy w przestrzeni stanowi istotny element pracy. Werner Degreif rysuje i buduje w przestrzeni filigranowe obiekty codziennego użytku, zmieniające się dzięki ich ruchowi, pozwalające stwierdzać, ze wszystko stanowi wyłącznie indywidualny punkt widzenia.
Monti La Plasma (vulgo Almontas Kriaunevicius) rysuje, maluje i tworzy zaskakujące i prowokujące obiekty plastyczne („Arsch im Treppenhaus”). Niektóre z jego figur unoszą się znad kałuży plazmy jak homunculi, sprawiające wrażenie pozbawionych jeszcze własnej świadomości i od tej chwili podążają za myślami odbiorcy.
Ruth Hutter jest artystką starającą się nadać wrogi charakter fotografiom wykorzystywanym w branży PR oraz reklamie. Fotografie piękności w strojach bikini oraz z toru wyścigowego Formuły 1 posiadają przerażające i pobite twarze stwarzając odbiorcy pewne wizje horroru. Wyobrażenie odbiorcy o czystym świecie hormonów zostaje jakby pocięte na kawałki. Dzieła Huttera, do których należą również prace video, wywierają dzięki swojej bezpośredniości silne oddziaływanie na odbiorcę, który nie jest w stanie się od nich uwolnić.
W swojej „Malfabrik” („Fabryka malowania/malarska”) Konstantin Voits stosuje wyobcowanie w stosunku do markowych oznakowań, które interpretowane są ostatnio jako posiadające ukryty sens. Pomimo zmiany nadal jesteśmy w stanie zidentyfikować jakieś lub czyjeś logo. Musimy zadać sobie pytanie, jak silnie pozwalamy się manipulować wszechobecnemu światu towarów?
¦wiat figur tworzony przez artystę Michćla Meyera wydaje się byś skapitulowanym równoległym wszechświatem, charakteryzującym się elementami sennych koszmarów (czasami także elementami alpejskiego krajobrazu) i może dlatego wydaje się nam być diabelnie znanym. Obrazy te zachęcają nas, abyśmy jako odbiorcy bez chwili zwątpienia wczuwali się w zawarte w nich historie. Efekt stanowiłoby zatracenie samych siebie.
Gerd Lind w przeciwieństwie do swojego poprzednika porusza się na płaszczyźnie konkretnej sztuki i chętnie pracuje z mutacjami kwadratowymi, badającymi stosunek barwy i kształtu. Kompleksowe ciągi obrazów, prześwietlające aspekty wizualne powstają właśnie w takiej naukowej konsekwencji.
Myriam Holme tworząc ensambles (zespoły artystyczne) zamykające obiekty uwalnia malarstwo z ram drugiego wymiaru. Rozszerzenie powierzchni malarskiej konsekwentnie wprowadzane jest w przestrzeń tworząc tym samym całkowite dzieło artystyczne, odnoszące się do brzmienia tytułu, dzięki czemu funkcjonuje multimedialnie.
Praca Sophie Sanitvongs jest stale uwikłana w jakiś proces. Na przykład w swojej akcji „Tożsamość” artystka prosi przechodniów o pomoc w przyporządkowywaniu cech, imion, narodowości do zdjęć z dowodów osobistych. Z dużej ilości skrawków powstaje nowa, wirtualna tożsamość, którą odtąd autorka legitymuje jako Maria Müller.
Wybór artystek i artystów, dokonany przez Wacława Kuczmę, został świadomie rozszerzony i typowo odzwierciedla potencjał artystów i sztuki w Mannheim. Cieszymy się, że współpraca z galerią miejską bwa doszła do skutku. Składamy podziękowania miastu Mannheim podobnie jak i stowarzyszeniu Heinrich-Vetter-Stiftung z Mannheim za znaczące wsparcie finansowe. Patronat honorowy nad częścią wystawy w Mannheim objął burmistrz miasta, co decydująco podkreśla wartość partnerstwa miedzy Mannheim a Bydgoszczą.
Szczególne podziekowania przesyłam Panu Wacławowi Kuczma, dyrektorowi Galerii Miejskiej bwa w Bydgoszczy za koordynacje projektu i dołożenie wszelkich starań w celu realizacji całego projektu. Niniejsza wymiana artystyczna stanowi dopiero początek dalszej współpracy.
Martin Stather
