Obiekty Dariusza Stopikowskiego są wynikiem jego fascynacji przedmiotami
i łączenia ich w jednorodne, przesiąknięte wielkim ładunkiem emocji całości.
Najogólniej rzecz ujmując jego sztuka spokrewniona jest ze spuścizną twórczą, jaką
pozostawił po sobie Władysław Hasior. Zresztą sam artysta żartobliwie nazywa
swoje dzieła „Basiorami”. Szukając jednak artystycznych pobratymców
Stopikowskiego bez wątpienia można znaleźć ich znacznie więcej. Wystarczy
wspomnieć tutaj o Marianie Kruczku, którego obiekty przez swoją niepowtarzalność
fascynują i inspirują, czy o tworzącym również w podobnej konwencji Jerzym
Gąsiorku.
Dzieła Stopikowskiego mieszczą się więc w kanonie poszukiwań związanych
z zapożyczaniem i kompilacją elementów – najczęściej recyklingowych, tworzących
nowe całości. Paradoksalnie nie jest to zadanie łatwe, bowiem w takich sytuacjach
nie trudno o dominację znaczenia treści literackich nad zagadnieniami formy
plastycznej. W prezentowanych na wystawie obrazo-obiektach mamy do czynienia
z sensownymi doborami detali układającymi się w artystyczne opowieści. Są to
elementy o dużym natężeniu znaczeń, bowiem w większości są one pochodzenia
odnoszącego się do człowieka.
Jako kwintesencję zmagań artysty na przestrzeni ostatnich kilkunastu lat posłużę się
fragmentem tekstu, wybitnego twórcy, księdza Jerzego Wolffa:
Kiedy punktem dla cię wyjścia jest wizja, to się ona w czas pracy powolutku, jak gdyby,
rozpływa. No i wizję pierwotną zastępuje powoli wizja obrazu, który trzeba ci tworzyć
korzystając z twej wiedzy, na czym obraz w gruncie rzeczy polega. Stąd nie jesteś
„kopistą” nigdy wizji pierwotnej, ale twórcą nieustannie obrazu i stąd trzeba ci wciąż
korzystać z twej wiedzy artystycznej – inaczej nie podołasz nigdy w życiu zadaniu. Ona
będzie ci bowiem przewodnikiem, ta wiedza. Wiedza o tym, czym obraz jest naprawdę,
w swej treści literalnie najgłębszej, a więc treści artystycznej, formalnej. ?e jest jakąś
plastyczną w gruncie rzeczy konstrukcją, po prostu.
(Jerzy Wolff, „Nieudana ekskursja”, część „O sztuce” – źródło Internet).
Dariusz Stopikowski bez wątpienia tworzy swoje półprzestrzenne obiekty, które są
dogłębnie przemyślaną plastyczną konstrukcją. Są to dzieła mądre, poruszające
i bardzo osobiste dla samego artysty. Oglądając je mamy szansę odkryć w nich nowe
wartości, zupełnie inny, często zaskakujący sens w sferze skojarzeń i poetyckich
metafor. Są ekscytujące, poruszające naszą wyobraźnię.

Marian Stępak /wstęp do informatora o wystawie/

Dariusz Stopikowski, urodzony 27 czerwca 1957 roku w Grudziądzu.
Studiował na Wydziale Sztuk Pięknych UMK w Toruniu. Dyplom z zakresu malarstwa w pracowni prof. Stanisława Borysowskiego uzyskał w roku 1983. Zajmuje się malarstwem, asamblażem (assemblage), fotografią, projektowaniem i realizacją sztuki użytkowej, grafiką komputerową. Prace prezentował na wystawach w kraju i za granicą. Członek ZPAP.

otwarcie wystawy: 7 września 2012, godz. 18.00

2012.09.07 – 2012.09.29