Postać, akt, kobieta, mężczyzna to główni bohaterowie obrazów Ewy Pankiewicz. Interesuje ją ciało człowieka, ciało pozbawione indywidualnych cech,. w różnych pozach, w skomplikowanych układach przestrzennych. W obrazach Ewy Pankiewicz postać dominuje. Jest ich najważniejszym elementem , stanowi o strukturze obrazu.. Autorka podporządkowuje sylwetce ludzkiej całą kompozycję obrazu. Postać w abstrakcyjnej przestrzeni, najczęściej akt, jest znacząca w twórczości Ewy Pankiewicz.
W swoich pierwszych obrazach malarka równoważyła znaczenie postaci i przestrzeni, zachowując figuratywność przedstawienia. Był okres, kiedy artystka kierowała się ku abstrakcyjnemu obrazowaniu, zatracając jednoznaczny kształt ciała w przestrzennych układach barwnych. Zabawa z formą nie usatysfakcjonowała autorki. Powróciła do figuratywności, podkreślając znaczenie postaci ludzkiej w każdym swoim obrazie.
Stworzyła serię prac o kobietach i mężczyznach, o ich emocjonalnych związkach. Właśnie erotyka o różnym zabarwieniu i nasileniu łączy wszystkie jej dzieła, Wymowa tych prac nie jest nigdy dosadna i jednoznaczna. Ewa Pankiewicz opowiada o namiętności i o samotności, a w ostatnich pracach o byciu tuż obok siebie. Stwarzane postaci Ewy nie mają cech charakterystycznych, wyróżniających, są uniwersalne. Nie mają twarzy. Istnieją w swej cielesności. Ich upozowanie buduje napięcia, tworzy dramaturgię przedstawienia. Autorka posługuje się formą uproszczoną, deformacją, skrótami perspektywicznymi. Dynamizuje swoje dzieła układami diagonalnymi. Tworzy na dużych formatach, mocnymi pociągnięciami pędzla, stosując kontrasty barwne. Kolor jest czysty i intensywny, ale tonowo zróżnicowany. Wszelakie błękity są charakterystyczne dla Ewy Pankiewicz. Przeważają w jej dziełach, stanowiąc zawsze opozycję dla barw ciepłych. W ostatnich pracach istotne znaczenie ma czerwień we wszystkich swych niuansach. Ona najczęściej buduje strukturę postaci. Artystka kontrastami barwnymi wyznacza przestrzeń, wprowadzając swobodną formę geometrycznych podziałów. Mimo stosowanych kontrastów postać jednoczy się z otaczająca, zawsze nieokreśloną przestrzenią, tak jak postać, uniwersalną.
Obrazy Ewy Pankiewicz działają swoją jasną, kontrastową kolorystyką i klarowną kompozycją. Przyciągają uwagę, są bez wątpienia dekoracyjne. To określenie ma swoją wagę, ale nie stanowi o istocie tych dzieł. Tkwi w nich siła energii, ekspresja zawarta w każdym pociągnięciu pędzlem, w każdej plamie barwnej. Ale najważniejsze są postaci ludzkie i im należy się przyjrzeć. (Elżbieta Kantorek)

Ewa Pankiewicz urodziła się w 1959 r. Studiowała na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu im. Mikołaja Kopernika w Toruniu. W 1989 r. uzyskała dyplom z zakresu malarstwa w pracowni prof. Janusza Kaczmarskiego. Zajmuje się malarstwem i rysunkiem. Należy do Związku Polskich Artystów Plastyków. Jest autorką 10 wystaw indywidualnych
i uczestnikiem kilkudziesięciu wystaw zbiorowych organizowanych w kraju i za granicą.
Uzyskała wyróżnienie na wystawie „Kobieta w sztuce” – 1993, BWA, Bydgoszcz. Jest laureatką dwóch edycji wystawy „Dzieło Roku” – 2003, 2005, organizowanej przez Okręg Bydgoski ZPAP w Galerii Miejskiej bwa w Bydgoszczy.
W Galerii Kantorek prezentowała swą twórczość w 1991, 1995 i 1998 roku.