Tematem, który w szczególny sposób mnie interesuje i ciągle poszukuję nowych rozwiązań w tym obszarze, jest „Czas”. Podążając za Heideggerem, „w centrum swej sztuki stawiam bycie–w‒świecie, które zawsze rozwija się w czasie“. Prowadząc rozważania o czasie dokonuję przemiany tego co realne na symboliczne, przejście przedmiotu w syntetyczny znak staje się dla mnie celem nadrzędnym, stosuję widzenie analityczne, wielowarstwowe.
W pracach pt. „Czas” wykorzystuję cykliczność czasu, kolejne fazy przemijania i odradzania, ale ostatecznie wybieram liniową naturę czasu, jego ciągłość, zmienność i nieprzewidywalność.
Moje „Labirynty” są wieloznaczne i magiczne, próbuję w nich znaleźć równowagę między naturą a kulturą. Coraz bardziej interesuje mnie mój własny, wewnętrzny czas.
„Mikrokosmosy” nawiązują do geometrii i sztuki optycznej. Poprzez swoje efekty świetlne i dynamiczne dotykają nieskończoności przestrzeni i czasu. W tych pracach gram z geometrią, bawię się geometrią, odpowiada mi umiar i prostota języka geometrii, jestem, jak to trafnie określił Rafał Boettner-Łubowski „niezwykle wrażliwa na bogaty potencjał symboliki geometrii, a więc między innymi, skojarzenia symboliczne, które wywołują prymarne figury geometryczne, takie jak: koło, kwadrat i trójkąt oraz sugestie metaforyczne, jakie nieść ze sobą mogą elementarne środki rysunkowe, a więc: linia czy kontur.”
W pracach pt. „Sztuka czy sztuczki” nasz ludzki czas staje się dla mnie pojęciem zbyt wąskim, konfrontuję go z czasem kosmicznym, odwołuję się do problemu pamięci i zapominania.
Na „Notatki z podróży” składają się prace dedykowane konkretnym miastom: Ostrawie, Szanghajowi, Pekinowi, Nowemu Jorkowi, to zapis czasu spędzonego w określonej przestrzeni, próba uchwycenia specyficznego klimatu miejsca, ale przefiltrowanego przez moje bardzo osobiste i subiektywne spojrzenie.
Moje prace opowiadają o czasie, a moje tworzenie wymaga czasu, w ten sposób namacalnie go doświadczam, sam proces powstawania prac wydaje się równie ważny jak efekt końcowy.
Precyzja moich działań nie pozwala mi niczego przyśpieszać, prace przybierają charakter „osobliwej mandali”, wszystko płynie i narasta swoim rytmem pełnym harmonii, skupienia i spokoju. Odbywam swoisty rytuał, w który włączone jest „dzianie się pomiędzy”, moje osobiste spowolnienie czasu, wprowadza mnie w stan medytacji.
Joanna Imielska

Joanna Imielska urodziła się w Bydgoszczy. W latach 1983-88 studiowała w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Poznaniu (obecnie Uniwersytet Artystyczny). Dyplom uzyskała w pracowni rysunku profesor Izabelli Gustowskiej. Od 1989 roku pracuje na poznańskim Uniwersytecie Artystycznym, od 2013 roku na stanowisku profesora zwyczajnego, od 1994 roku prowadzi pracownię rysunku. W latach 2002 – 2008 pełniła funkcję prodziekana, a w latach 2008–2016 dziekana Wydziału Edukacji Artystycznej Uniwersytetu Artystycznego w Poznaniu. W latach 1990-1991 i 1997 była stypendystką Ministra Kultury i Sztuki, oraz Ministra Kultury w 2005 roku. W 2014 roku odznaczona medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”.
Zajmuje się rysunkiem i malarstwem.

Kurator – Elżbieta Kantorek

Początek 25.05.2018, godz. 18.00
ul. Gdańska 3
Koniec 22.06.2018